شهدا
در لحظه های پر زدن، وقت رهایی
من مانده ام در گیر خود در تنگنایی
شب با تمام تیرگی اش در هجوم است
پس در كجا مانده ابابیل خدایی
دنیا ، مقام ، شهرت ….خدایا مانده ام من
در پیله های آرزوهای كذایی
در فكر این و آنم و غافل ز خویشم
گم گشته ی شهرم بدون آشنایی
باور كنید با این دل افتاده از پا
دلتنگ ماندم بر شهیدان خدایی
باید كه برگردم به اصل خویش یارب
با روضه های حضرت كرببلایی
*
باران كه می گیرد بهم می ریزد اوضاع
مثل غزل كه می شود نوحه سرایی
دیدگاهتان را بنویسید