دفاع مقدس – جانباز
گــر چـــه از دســت و پــا فتــادستــــم
عهـد و پیمــان خــویـــش نشکستــــم
گرچــــه عـضـــوی نمانـــده دربـدنــــم
عـــضـــوی از عـــاشـــقانتان هستــم
برلبت چون “خم می نی” است مدام
از شــمــیـــم حــضــور تــو مــسـتــــم
حسرتــی هست در دلـــم کـــه چــــرا
بـــه شهـیــــدان حـــق نـپـیـــوسـتـــم
خــــواب دیـــــدم کـــــه در رهــت آقـــــا
باز سربنــــد یــا عــلــــی بـــســـتــــم
بـــا هــمــــان شــــور روزهــــای نبــرد
از ســـر خــاکــریـــــز مـیجـسـتــــــم
امــــــر کـــــردی بــــه پـیـــش میرفـتم
دشـمنــــت را بـــه تیـــر میبـسـتـــــم
تـــا کــــه بـــرپـــا بـود ولایـــت عـشـــق
ایــچـنــیـــن روی چــــرخ بـنـشـستــــم
گــــرچـــه رنـجــور و خـسـتــــهام امـــــا
تـــا نـفــس هــســـت با شما هستــــم
جانبازان دفاع مقدس
دور تا دور حوض خانه ما
پوکه های گلوله گل داده است
پوکه های گلوله را آری
پدر از آسمان فرستاده است
عید آن سال، حوض خانۀ ما
گل نداد و گلوله باران شد
پدرم رفت و بعد هشت بهار
پوکه های گلوله گلدان شد
پدرم تکه تکه هر چه که داشت
رفت همراه با عصاهایش
سال پنجاه و هفت چشمانش
سال هفتاد و پنج پاهایش
پدرم کنج جانماز خودش
بی نیاز از تمام خواهش ها
سندی بود و بایگانی شد
کنج بنیاد حفظ ارزش ها
روی این تخت رنگ و رو رفته
پدرم کوه بردباری بود
پدر مرد من به تنهایی
ادبیات پایداری بود ….
دیدگاهتان را بنویسید