تقدیم به شهید مصطفی احمدی روشن
باید به بادهای مجاور خبر نوشت
از داغ های كهنه و از داغِ سرنوشت
داغی به روی شانه ام از شهر مانده است
فُزتُ وَ رَبِ كعبه در این «دهر» مانده است
هر روز كربلاست علی اكبرم تویی
ای داغ سر به مُهر گلِ پرپرم تویی
پیچیده در سكوت من آوای نای تو
سهم تمام پنجره ها های های تو
شمر سیاه نعره برآورده در زمین
هفتاد و دو ستاره سر آورده در زمین
هفتاد و دو برای ابد بی نهایت است
هر روز نینوای تو در خون روایت است
كوفه هنوز شهر پُر از مكر و حیله هاست
كوفه هنوز تشنه خون های كربلاست
چون روبهان تشنه به خون مست كرده اند
مانند هنده در جگرت دست كرده اند
خفاش ها كه طاقت دیدن نداشتند
فانوسی از نگاه تو «روشن» نداشتند
خون خوارها برای سرت سكه داده اند
یك شهر را به پای سرت سكه داده اند
دجّال های هرزه به بازار آمدند
با شیشه شكسته خریدار آمدند
خون زلال حنجره ات را كسی ربود
سوغات برده است به مهمانی یهود