تقدیم به شهدای فداکار آتش نشان
مگو آتش نشان، این كوه ها آتشفشان بودند
چنان ققنوس -گرچه بین آتش- جاودان بودند
صلات ظهر با “حیّ علی خیر العمل” رفتند
فراز نردبام نور، سرگرم اذان بودند
عزیز مادری، بابای طفلی، همسر عشقی
همه چشم انتظاری داشتند آری؛ جوان بودند
چرا ما درپی اسطوره در افسانه ها هستیم؟
همین جا، در همین تهران، همین ها قهرمان بودند
پی جسمِ كه میگردید زیر تلّی از آوار؟
پرستوها از اول نیز سهم آسمان بودند
دوباره زیر لب با آه افسوسی به خود گفتم:
شهیدان هركجا بودند، از ما بهتران بودند